Kostaryka # 5 Tortuguero , czyli w te i wewte

Łódka rozwozi po kolei podróżnych do ich hoteli, na końcu i my dostajemy się do swojego. To właściwie hostel,nazywa się „Miss Junie’s”. Spory budynek , każdy pokój ma swoje wejście od zewnątrz. Do wyposażenia należą też dwa krzesełka i hamak.Skromnie , ale za to drogo.

Miss Junie’s

Jeszcze drożej wypada posiłek w restauracji. Tak jak pisałem wyżej – wszystko musi odbyć długą drogę ze stałego lądu więc koszty rosną.Jest wczesne popołudnie, więc czekając na przejście deszczu zachodzimy do naszej restauracji, skromny posiłek i piwko, chwila relaksu w pokoju i można ruszać w miasto.

Właściwie – „w wieś”,a raczej „osadę”. Takie miejsca widywaliśmy już w innych częściach świata – istnieją tylko dla turystów i z turystów żyją, jeszcze na wczesnym etapie jednej uliczki, bez hoteli,banków, salonów mody i wieżowców ale wystarczy chwila nieuwagi władz  lub skorumpowany urzędnik i sielskie miejsce zostanie przez dwa lata odmienione na zawsze. Puerto Princessa na Filipinach,Ko Chang w Tajlandii,Riung na Flores w Indonezji – to są takie miejsca.

Na naszej wyspie jest kilka sklepików , zwanych dumnie „supermercado” , podstawowe rzeczy, jest też duży pawilon z pamiątkami ,ale na widok cen opuszczamy go w pośpiechu. Jest wypożyczalnia rowerów, zamawiamy dwa na jutro, pytamy od której pan pracuje , odpowiada, że jest w pracy o 5:30 , upewniam się jeszcze raz , czy mówi o 5 rano czy po południu.
O 6 rano odpływa łódka na ląd , więc musi być na miejscu bilety czy pośrednicząc w zamówieniu towarów. Brzmi przekonująco, w każdym razie nie planujemy tak wcześnie zawracać mu głowy.

Widok na lagunę

Jest już ciemno , kiedy zmierzamy do hostelu, niestety, nie ma po drodze żadnego baru z muzyczką , gdzie można by posiedzieć przy szklaneczce rumu i nie pozostaje nam nic innego jak położyć się spać.