Koneserzy zabytków, miłośnicy staroci, amatorzy antyków niech omijają wschodnie Chiny z daleka.W Pekinie jest kilka żelaznych miejsc , które przybysz powinien odwiedzić , to Zakazane Miasto , Świątynia Nieba, fragment Wielkiego Muru a także obiekty olimpijskie , ale jeśli się spodziewacie obiektów w rodzaju Luwru czy choćby Katedry na Wawelu to się zawiedziecie. W czasie Rewolucji Kulturalnej (1966-1976) zniszczono większość pamiątek z przeszłości – drogie meble, książki, szachy, eleganckie ubrania, płyty gramofonowe, ogołocono muzea i zabytki , więc teraz , kiedy władzom zależy na podniesieniu prestiżu kraju i nawiązania do tysiącletniej historii to tak właściwie Chińczycy nie mają się czym pochwalić.
Zakazane Miasto mieści się na północnej stronie największego na świecie , owianego ponurą sławą , placu – Tiananmen.Plac rzeczywiście jest olbrzymi, na środku mieści się Mauzoleum Mao-Zedonga, do jego wejścia prowadzą cielętniki, zawsze pełne ludzi , przeważnie Chińczyków , zwożonych z prowincji autokarami. Czas oczekiwania – kilka godzin,można miło spędzić na wzajemnym oglądaniu się , przed samym wejściem obowiązkowo należy pobrać kwiaty,które należy pozostawić przy grobie , a właściwie mumii, zanurzonej w formalinie.Nie ma czasu na przyglądanie się , porządkowi poganiają więc prawie przebiegamy obok akwarium , niewiele rejestrując. Zaraz po naszym wyjściu kwiaty wracają z powrotem przed wejście.Z Mauzoleum wychodzimy prosto na południową bramę Zakazanego Miasta. Siedziba Cesarzy była niedostępna do połowy XX w., w 1965 r. została udostępniona dla turystów. I jest ich sporo.Mimo tej masy nie ma tłoku, bo teren Miasta jest olbrzymi.W necie jest mnóstwo entuzjastycznych opisów tego zabytku, jak dla mnie rzecz jest mocno przereklamowana. Od jednego budynku do drugiego trzeba przejść kilkaset metrów, pokonując rozległe place, pozbawione większych drzew czy szczególnie efektownych ozdób .Poszczególne pawilony miały jakieś swoje przeznaczenia, mniej czy bardziej oficjalne, nasz przewodniczka Natalia szczegółowo je opisuje, ale nie nadążam .
Ciekawsza jest obserwacja przedstawicieli narodu chińskiego, dla którego jest to sanktuarium najważniejsze ze wszystkich.Prawie wszyscy miejscowi to przybysze z czasem bardzo odległych prowincji Chin, mają zniszczone twarze, nieskomplikowane ubrania, często migają mundury z poprzedniej epoki, z pobrzękującymi szeregami orderów na klapie. Dzieciaki noszą spodenki z klapami z tyłu, aby nie trzeba ich rozbierać, w potrzebie po prostu odpina się zapiętą na dwa guziczki klapę i dzieciak może już kucać.Na ciepłe dni mają jeszcze prostszy patent …
Jesteśmy co chwila zapraszani do wspólnych fotek , w końcu nie każdy we wsi ma fotkę z Godzillą czy innym białym T-rexem 🙂 Są i niedogodności ponadnormatywnych wymiarów – pogłaskanie półkuli na jednej z bram gwarantuje szczęście i pomyślność, niestety – te na wymiar lokalny są gładziutkie i błyszczą w słońcu, ale te na naszym poziomie są mocno zakurzone , nikt do nich nie dosięga.Może dlatego efekty głaskania są dalekie od oczekiwań.
Fajnie popatrzeć na musztrę poborowych, zbliża się kolejne święto a z nim defilada.Ćwiczeń nigdy dosyć.
Przejście Zakazanego Miasta zajmuje kilka godzin, po wyjściu możemy pokręcić się jeszcze otaczających zabytek parkach . Są przystrzyżone do granic możliwości ,nie ma chyba źdźbła trawy czy gałązki której udaje się przeżyć życie po swojemu.
Jeśli mamy jeszcze trochę poweru to można odwiedzić Muzeum Narodowe czy Drum Tower , mimo kilku sposobności nigdy nie starczyło na nie sił i chęci.
Kolejny dzień to Świątynia Niebios i Wielki Mur. Ale o tym potym.
Mimo , że Pekin w czasie ostatnich kilkunastu lat dorobił się sieci ponad 500 km metra , to podróż nim daleka jest od komfortu.Poruszanie się po Pekinie to koszmar, kolejne kilometry autostrad czy linii metra ( jest 16 , w ciągu dwóch lat przybędą jeszcze dwie) nie rozwiązują sytuacji bo mieszkańców przybywa w jeszcze szybszym tempie.Przemieszczanie się taksówkami ma tę zaletę , że spędzasz miło czas w klimatyzowanym autku , ale przejazd kilku kilometrów w czasie dwóch – trzech godzin nie należy do rzadkości.Szkoła cierpliwości.
Odradzam też spacery. Odległości są wielkie, na planie czy mapce z hotelu poszczególne atrakcje wydają się być zupełnie blisko siebie, w rzeczywistości wycieczka mocno się wydłuża w czasie.Mapy są bardzo nieprecyzyjne, mam wrażenie , że to celowa robota. Oznaczenia ulic w dużej mierze są tylko po chińsku , każdorazowa identyfikacja zabiera trochę czasu. Pytanie mieszkańców o drogę jest również bezcelowe – albo nie znają angielskiego albo znają tylko swój najbliższy kawałek miasta , najczęściej w ogóle nie znają się na mapie i podtykanie im takowej wpędza ich w konsternację więc przytakują gwałtownie każdemu naszemu zdaniu byle tylko oddalić się jak najszybciej.
Pomijam fakt , że powszechny smog , o każdej porze dnia i nocy czyni spacery równie pożytecznymi co kąpiel w kwasie siarkowym. Szczególnie ohydny rodzaj mieszanki tworzy się po jednej z częstych a gwałtownych ulew – deszcz spłukuje zanieczyszczenia ale parująca błyskawicznie woda tworzy klimatyczną saunę , prawie 100 % wilgotność utrzymuje się długo po ustaniu ulewy bo ruch powietrza jest znikomy.
Zwiedzanie dużego miasta w lecie polega na wypatrywaniu sklepów z klimatyzacją oraz sklepików , w których można się zaopatrzyć w butelki z wodą ( korzystanie z publicznych ujęć wody lub publicznych wodociągów grozi poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi). W okresie czerwiec – wrzesień temperatura w Pekinie rzadko schodzi poniżej 30 st.C, co w połączeniu ze smogiem zamienia wycieczkę w torturę.W zimie nie jest lepiej – jest szaro , buro, wietrznie i wilgotno. Jeśli mieszkasz w hotelu na 10 piętrze nie pukaj zegarkiem o ścianę – mimo , że na zewnątrz jest ciemno to zbliża się południe, zegarek robi co może ale ta ciemność za oknem to smog – trochę inaczej wygląda świat przy wyjściu z hotelowego holu.
Aby miło zakończyć wątek kulinarny zapraszam na deser , na który proponuję banany w cieście.Potrawa jest prosta a wysoce smaczna, warto racuszków napiec całą górę , bo i tak wszystkie znikną w przeciągu kilku minut.
Potrzebujemy :
W woku , frytownicy lub innym głębokim naczyniu rozgrzewamy olej , po kolei wrzucamy do niego kawałki bananów w cieście. Gdy nabiorą kolorków wyciągaj je łyżką cedzakową i układaj na ręczniku papierowym, aby odsączyć tłuszcz .
Zamiast bananów możecie użyć brzoskwinie , morele , jabłka, poeksperymentujcie z warzywami – marchewką czy porem , ale już bez cukru.
bigmarkk. Do przodu i na boki . 