Jeszcze wieczorem zamówione tuk-tuki czekają przy hotelu , jest też samochód , którym jadę z Wojtkiem. Po drodze jeszcze raz oglądamy przerażające śmietnisko , ciągnące się aż do miasta. Wszędzie rozbabrane budowy , oklejone bannerami z chińskimi napisami , Chińczycy mają też swój sklep , z produktami tylko Made in China.Przejeżdżamy koło lwów, są zakurzone i brudne, ale trwają. Ta część miasta wygląda na nietkniętą przez zmiany. Chińczycy dostali niedawno carte blanche na rozbudowę wybrzeża Kambodży , mówi się także o tym , że na 10 lat mają wydzierżawić 100 km wybrzeża , aby stawiać tam swoje bazy wojskowe i budować porty marynarki wojennej. Hojne dotowanie gospodarki Kambodży powoduje , że władza rządzącej od 32 lat junty wojskowej ( powiązanej zresztą z niedobitkami Czerwonych Khmerów) wydaje się przez następne kilkadziesiąt lat niezagrożona. Tym bardziej , że w kolejce do rządzenia krajem czekają synowie i córka obecnego premiera Hun Sena.
Centralny market stoi jak stał, ruch wokół niego jest tak samo zwariowany, pojazdy jeżdżą we wszystkich kierunkach.
Wspólne wędrowanie nie ma sensu , umawiamy się za godzinę przy wejściu.
Dziewczyny kupują jakieś drobiazgi , trochę pamiątek i prezentów, panowie spędzają czas w pobliskim barze.
Kiedy zbieramy się przy wyjściu kierowcy już do nas machają . Jasne, w tym tłumie to my się wyróżniamy , nie oni.Po drodze do hotelu zahaczamy o market. Łyk gorącej kawy i ciasteczko dodają wigoru , a alkoholowe zakupy poprawiają humor.
Proszę naszego kierowcę, aby jechał ulicą przy plaży , przez okolice , które znamy z poprzednich wojaży. Krajobraz jak po wojnie – hoteliki zrównane z ziemią , nasz ulubiony supermarket , w którym byliśmy codziennymi gośćmi – zniknął.Gruzowiska ciągną się przez kilkaset metrów , aby ustąpić miejsca śmietniskom na skraju miasta. 
Mam cały czas nadzieję , że to etap przejściowy i wszystko będzie jeszcze przepiękne, ale nie wiem , czy będę chciał to kiedyś sprawdzić.
Shopping nie wypadł zbyt okazale , ale nie przeszkadza nam to w plażowaniu. Asia i Tomek postanawiają spędzić popołudnie aktywnie , wypożyczając supa. Sub to rodzaj kajaka , na którym się stoi i napędza jednym wiosłem (stand up paddle (SUP), czyli wiosłowanie na stojąco ) . Nie jest to prosta sprawa , ale dają radę .
Ja , po doświadczeniach z surfingiem , kiedy przez pierwszą lekcję ćwiczyłem ślizg, czyli ześlizgiwałem się do wody zaraz po powstaniu z kolan, patrzę na takie wynalazki z głęboką rezerwą.
Po godzinie zdają sprzęt i dość usatysfakcjonowaniu opowiadają swoje przeżycia. Zdążamy o tym zapomnieć , kiedy z awanturą przybiega mąż pani , która wypożycza sprzęt i żąda 80 USD za skrzywienie wiosła. Owszem , wiosło jest plastikowe i mogło się wypaczyć przy odpychaniu od dna , ale Tomek zdecydowanie temu zaprzecza. Zdał sprzęt, pani nie kwestionowała jakości , spadaj gościu. I spadł, mrucząc jakieś zaklęcia pod nosem.
Weekend ściągnął na plażę rzesze miejscowych , bawią się przy lokalnym rapie. Przystajemy chwilę, ale to nie nasza muzyka. Tylko Tomek się wkręcił, wymachuje rękami i kręci piruety , lokalesom bardzo się to podoba. Mam obawy , czy ta wzajemna fascynacja nie przerodzi się w coś , nad czym trudno będzie zapanować i wyciągam go za rękę z kółeczka , w którym wodzi rej.
Jeszcze tylko wieczorna sesja nad rzeką i idziemy spać.
Kolejny dzień spędzam przy basenie , usiłując sklecić początek relacji . Moje pomoce – tablet i zwijana , gumowa klawiatura , którą kupiłem specjalnie na wyjazd nie zdają egzaminu, piszę więc na smartfonie. Niezbyt to wygodne , bo oczy bolą po kilku zdaniach , ale jakoś brnę.
Co jakiś czas wskakuję do basenu dla ochłody , sprawdzając uprzednio , czy nie kąpią się w nim chińskie dzieciaki bez pampersów.
Pora wyjeżdżać, zutylizowaliśmy cały alkohol w promieniu kilometra czy dwóch , jutro rano autobus zawiezie nas do Phnom Penh.
bigmarkk. Do przodu i na boki . 