Chłopaki śpią głośno , ale na szczęście spokojnie. Na domiar złego klimatyzacja nie działała.
Wstaję pierwszy , jeszcze przed siódmą , pierwszy papieros w porannym słoneczku smakuje wyśmienicie.
Po kolei wszyscy meldują na śniadaniu ,jedni wyspani mniej , inni bardziej, wymieniamy doświadczenia. Na śniadanie nie ma wielkiego wyboru – jajka w różnych konfiguracjach lub pankejki z owocami, ale nie spodziewaliśmy się niczego innego.Obfita,zróżnicowana kolacja zaspokoiła nasze potrzeby. Ale w czasie posiłku poznajemy parkę młodych ludzi , są z Dżakarty.
Rozmawiamy o pierdołach , zeszło na muzykę. Ich czołowi piosenkarze mieszkają za granicą , podobnie jak u nas chyba łatwiej zrobić karierę na Zachodzie. Chyba , że przypadkiem , jak Urszula Dudziak ( obejrzyjcie teledysk z Filipin , warto!) . Pytamy, czy Polska to dla nich egzotyka , ale nie , wymieniają Warszawę , Kraków.A piosenkarze? Szczęka mi opada na podłogę , kiedy mówią , że znają … Basię Trzetrzelewską . I to wymówioną całkiem poprawnie! Globalizacja niejedno ma oblicze.
Po śniadaniu czas na przeprowadzki .Nie zajmują wiele czasu , tym bardziej ,że czeka nas dziś wyprawa łódką na sąsiednią wyspę.
Na naszej wyspie nie ma plaż , codziennie wyruszamy więc na sąsiednie. Wyspa Ay jest od nas najbardziej oddalona , to nasz dzisiejszy cel.
Małą , starą łódką płyniemy na nią prawie godzinę. Wysepka jest bezludna , tylko plaża i tropikalny las. No i rafa. Z przyjemnością zanurzamy się cieplutkiej wodzie, wokół pływają rybki , do rafy z plaży jest tylko kilka kroków.Przed wypłynięciem Abba zorganizował sprzęt – maski i płetwy – i teraz wszyscy ruszają pod wodę. 
A jest co oglądać. Rafa jest nienaruszona, woda krystalicznie przejrzysta i pełna kolorowych , mniejszych i większych rybek miliony. Mnie obserwacja życia podwodnego niespecjalnie podnieca, pod wodą raczej walczę o życie i nie mam głowy do zachwytów nad pięknem przyrody, ale inni nie ustawali w obserwacjach.
Około pierwszej Agil , nasz dzisiejszy opiekun rozdaje pudełka z lunchem , trochę jeszcze się byczymy i o czwartej meldujemy się w hotelu. Podpytuję Abbę , czy przypadkiem nie zna jakiegoś dobrego źródła araku , lokalnego bimbru produkowanego na bazie mleczka palmowego , który znamy z poprzednich indonezyjskich peregrynacji.Owszem , na wieczór może nam dostarczyć flaszkę.
Przed kolacją dopadam go i przypominam, wysyła skuterem kolesia z załogi , za chwilę przywozi 1,5 l butelkę po wodzie , pełną mętnej , lekko mlecznej cieczy.
Moja ekipa patrzy z niedowierzaniem , jak testujemy napój, niektórzy dają się przekonać do spróbowania. Jest to napój dość lekki, nie ma więcej % niż mocne wino , ale dość tani (150 000 IDR) za flaszkę i co najważniejsze – nie powodujący dolegliwości dnia następnego.
Nasze panie na razie mocno nie oponują, choć kilka kąśliwych uwag im się wymsknęło.
Poranek rzeczywiście okazuje się radosny .Po ulewie , która regularnie pojawia się o 6 rano a kończy o 8 nie ma już śladu. Nikt jeszcze nie wstał , więc idąc po papierosy zahaczam o górujący nad miastem fort,nazywa się Belgica. Niestety , wejście jest zamknięte na kłódkę. Mimo to robię kilka fotek z widokiem na przesmyk i wulkan Api. 
Wejście na ten wulkan rozważałem , planując wyprawę , ale co innego błądzić palcem po mapie i snuć marzenia , a co innego stanąć u podnóża prawie 1700 metrowej góry w czterdziestostopniowym upale i mieć przed sobą kilkugodzinną wspinaczkę i takież zejście.Zresztą nawet Abba krytycznie odniósł się do tego pomysłu , patrząc na nasze warunki fizyczne.
Śniadanie zjedzone, czas ruszać w drogę.Dziś kierunek na wyspę Hatta.Nie jedziemy w komplecie, część woli zostać i poczytać książkę, inni zamykają się romantycznie w pokoju. Każdy ma prawo do odrobiny intymności , choć akurat na temat czytania powieści w czasie podróży mam swoje , bardzo krytyczne zdanie. Ale widocznie okoliczności przyrody przegrały z wartką akcją romansu z wyższych sfer ” Zwrócił ku niej czerwoną , mokrą od łez twarz…” No tak.
Mamy szczęście , u krańca naszej wyspy spotykamy dużą grupę delfinów , jest ich pewnie z setka , stare i bardzo małe harcują dookoła naszej łodzi. Krążymy łódką wokół nich , nie mogąc się napatrzeć. Ale to nie koniec niespodzianek.
Wypływając na morze w oddali widzimy fontannę wody. Tak , to wieloryb, od czasu do czasu wypływa majestatycznie , na pożegnanie macha gigantyczną płetwą i ginie nam z oczu.
Na wyspie stoi kilka bungalowów , jest tez mały sklepik z napojami. Bardziej zaradni zajęli tez leżaki należące teoretycznie do mieszkańców domków. Rafa jest nawet lepsza niż ta wczorajsza. Ania godzinami krąży pod wodą , robiąc setki zdjęć . W drodze powrotnej wypatrujemy , czy delfiny nas odprowadzą do portu , ale nic z tego , woda ani drgnie.
Kolacja jak zwykle wspaniała , kończy się jak zwykle arakowaniem, co wywołuje coraz głośniejsze i dosadne protesty.
Po naradzie w wąskim gronie zainteresowanych postanawiamy wykorzystywać dary natury w sposób nieco bardziej dyskretny i mniej prowokacyjny. Ale dopiero od jutra.
Tak sobie czytam , to co piszę i wychodzi na to ,że od dwóch tygodni prowadzimy tylko walkę o zdobycie używek. Rzeczywiście, w Indonezji papierosy to nie problem , można palić wszędzie i tanio, najtańsze marlborasy kupowałem w Rantepao już za 2,5 zł.
Ale mocniejszy alkohol jest trudno dostępny.Bardzo trudno.A przecież prawdziwy Polak musi mieć pod ręką alkohol na wczasach , taka tradycja.
Co najlepsze , udaje nam się go znaleźć w miejscach , gdzie teoretycznie nie powinien być. Ale jest drogi : za flaszkę Smirnoffa, wyniesioną z zaplecza drogerii , pan w Neira żądał 600 000 IDR , czyli coś koło 200 pln, za Jasia Wędrowniczka – 800 000 IDR.W tych poszukiwaniach procentów tyle samo frajdy dawało nam samo polowanie jak i moment konsumpcji.
Ale czy kobiety zrozumieją tą atawistyczną potrzebę pościgu za wygraną ? Niektórzy biegają w triatlonach , inni poszukują ukrytych flaszek , nie przesadzę , jeśli powiem , że satysfakcja z osiągnięcia celu jest podobna.
bigmarkk. Do przodu i na boki . 