Noc nad potokiem miała oczyścić zmysły i przywrócić radość obcowania z naturą a tymczasem szum wody spowodował konieczność kilkukrotnego odwiedzenia łazienki w nocy. Wschód słońca nad dżunglą też nie był spektakularny bo moja Małżonka przysłoniła prawie całkowicie szybościanę grubą zasłoną. Do tego jest dość zimno, komórka pokazuje poniżej 10 st.C.Nad ranem nakładam polar i skarpety, ale i tak jest rześko.
Po śniadaniu grupa wycieczkowa zbiera się w recepcji.Tak się składa , że nie mogę brać udziału w imprezie,muszę skoczyć do Oudomxai na stację kolejową kupić bilety do Luang Prabang.Jakaś niemiecka para chce partycypować w kosztach busa, nie ma problemu.Pojawia się on gdzie indziej – przed samym wyjazdem menadżer resortu informuje mnie, że do zakupu biletów konieczne będą paszporty. O czymś takim nie słyszałem – nie wyjeżdżamy za granicę a w końcu to tylko pociąg. No ale dobrze , że powiedział to przed wyjazdem, choć moi koledzy już pojechali w góry. Pozostaje mi poczekać na popołudniowy kurs busa, mamnadzieję ,że do tego czasu powrócą z wyprawy i zbierzemy paszporty.Niemiecka para nie kryje rozczarowania.
Tymczasem zostaję na basenie. Udaję plażing , choć nie jest za gorąco a woda w basenie ma temperaturę górskiego potoku. Raz po raz przyjeżdżają grupy Chińczyków, część z nich będzie tu mieszkać, część bierze tylko udział w aktywnościach. Poubierani jak to Chińczycy – balowe suknie i adidasy, parasolki z falbankami i lakierki na obcasach, pełny outdoorowy ekwipunek , łącznie z rakami, albo nieśmiertelne kurteczki a la Mao.
Raczej młodzi ludzie, wycieczki staruszków chyba nie docierają za granicę, choć do ojczyzny mają tylko kilka godzin szybka koleją.Zbudowaną nota bene przez chiński rząd. Chińczycy sporo inwestują w laotańską infrastrukturę – kolej, drogi, zapory na Mekongu ( dzięki którym energia jest ważnym składnikiem eksportu). Na pewno wiąże się to z uzależnieniem ekonomicznym Laosu, no ale coś za coś.Byle się to tak nie skończyło jak w Kambodży, przekształcanej w Las Vegas. Pół biedy, gdyby te inwestycje wiązały się z zatrudnianiem miejscowej siły roboczej, laotańskich dostawców czy handlowców , ale Chińczycy opierają sie tylko na swoich.Stąd każda budowa to bannery i informacje po chińsku, chińscy robotnicy , chińskie materiały i chińskie sklepy z chińskimi towarami.
Leżę na leżaku, słucham muzyki i spod zmrużonych powiek widzę , że jestem obfotografowywany jak element krajobrazu.Czuję się jak gwiazda filmowa,mam nadzieję , że te setki moich fotek nie zostaną umieszczone na portalach dla dorosłych.Jeszcze masaż stóp , na wsi był tańszy, ale ten daje większą satysfakcję.
Ekipa zjawia się po południu, zadowolona i usatysfakcjonowana programem i obsługą.
Decydujemy, że pojedziemy razem do miasteczka , przy okazji biletów załatwimy lunch. Pakujemy się do busa , pełnego francuskich ornitologów i po pół godzinie jesteśmy na stacji kolejowej. Uzgadniamy z kierowcą ,że zadzwonimy, jak będziemy planować podróż powrotną . Maciej zakupił lokalną kartę i czasem z niej korzystamy.
Zakup biletów idzie gładko , kupujemy bilety ( ok.30 zł) na pojutrze rano, możemy iść na miasto.A raczej podjechać tuk-tukiem , bo to kawałek.Dość długo szukamy jakiegoś lokalu , pora jest stosunkowo
wczesna, większa część lokali jest jeszcze nieczynna. Trafiamy wreszcie , to chyba najbrudniejsza knajpa w mieście. Ale jedzenie smaczne, zimne piwo też poprawia ogólną opinię. Cena jest przystępna , wracamy do hotelu.
Pracownik punktu informacji turystycznej pomaga nam zlokalizować miejsce odbioru i zadzwonić do hotelu, czekamy na busa dobre pół godziny, zabijając czas obserwacją lokalesów.Na wieczór przygotowałem zabawę, quiz geograficzno- podóżniczy, przy piwku czy laowhiskaczu w restauracji umysł zawodników jest ostry jak brzytwa. Wyniki są mniej więcej podobne, zawodnicy wszystkich trzech drużyn otrzymują nagrody – oryginalne, stare monety laotańskie. Teraz używają tylko banknotów, o niskiej wartości , stąd każdy sklepikarz ma pod ręką gruby ich pakiet , obwiązany gumką.Ale takich nie rozdaję.
bigmarkk. Do przodu i na boki . 